Κύων φιλομάκελλος

die Menschen

Οι άνθρωποι, είναι τα λάθη τους, τα πάθη τους, οι πόθοι τους, οι διαστροφές τους,

μα πάνω από όλα οι εξαρτήσεις τους.

Όταν αυτές περιορίζονται μόνο στην ύλη, ειναι βέλτιστη η συνθήκη.

Όταν αυτές αναφέρονται σε όντα, τότε η αγκαλιά της μοναξίας πάντα θα πάρεχει αέναη θαλπωρή.

...Όπως τα βλέμματα αυτών που απαρτίζουν μια δεξίωση.

Η επιστροφή με θλίβει. Από οπουδήποτε, στον οποιοδήποτε, στο οτιδήποτε.

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

Καβάφης Κ. Π.: Η Πόλις

'Ολες οι χώρες είναι παρανοικές...

Κάτι σαν φθινοπωρινό σούρουπο

Άραγε η μελαχχολία προαπαιτεί τις μέρες μας
ή οι μέρες μας προαπαιτούν τη μελαγχολία?