Δεν υπάρχει τίποτα πιο αστείο απ' τη δυστυχία.

Ναι, στη ζωή μου, αφού πρέπει να τη λέω έτσι, υπήρχαν τρία πράγματα, η ανικανότητα να μιλήσω, η ανικανότητα να σωπάσω, και η μοναξιά, μ' αυτά έπρεπε να τα βγάλω πέρα.

Πώς να πω τι απομένει; Είναι όμως το τέλος. Ή μήπως ήταν όνειρο, μπας και ονειρεύομαι; Όχι, όχι, τίποτα απ' όλ' αυτά, άλλωστε και το όνειρο τι είναι, ένα τίποτα, και το χειρότερο, με σημασία.
                                                                                                                                            Samuel Beckett Το Ηρεμιστικό (1946) 


Στο θέατρο του παραλόγου πλέκεται το δραματικό με το κωμικό.
Kωμικοτραγικό.
Το θέμα, λοιπόν, βρίσκεται στο όχι αν ο θεατής αντέξει τον εκάστοτε ήρωα, αλλά αν ο εκάστοτε ήρωας αντέξει τον ίδιο του ρόλο, την ίδια του την ύπαρξη.
Η εμπλοκή αυτή λοιπόν προκαλεί μια σπουδαία αναστάτωση.
Τόσο σπουδαία που τα λόγια ή οι περιγραφές δεν χωρούν σε ένα τέτοιο σχήμα.
Τι και αν είναι η αναμονή για κάτι ή κάποιον που δεν εμφανίζεται ποτέ, τι και ειναι η ταφή μέχρι το λαιμό με άτακτες επισκέψεις.
Αδιέξοδο.