πέντε χρόνια ή/και πέντε μήνες

Das Traurigste ist, dass ich dich nicht mehr berühren kann wie die anderen.

Γεννήθηκα σ’ αυτή την πόλη και νικήθηκα.

Γεννήθηκα σ’ αυτή την πόλη∙ μεγάλωνα και γύρω μου μεγάλωναν χιλιάδες άλλα παιδιά, σαν και μένα. Περπάτησα ύποπτους δρόμους, νυχτερινούς, είδα θλιβερές εικόνες σε ξεχασμένες γειτονιές, έτρεξα ανάμεσα από μανιασμένους ανθρώπους που ’τρεχαν κι αυτοί∙ προς τα πού δεν ξέρω και φοβάμαι πως ούτε κι αυτοί ξέρουνε. Ξενύχτησα σε πλατείες που φωτίζονται από σπασμένους γλόμπους, έπαιξα άγρια παιγνίδια, πολύ άγρια παιγνίδια, με φοβερές μούρες κι έκλαψα∙ κάτω από ένα μπαλκόνι του τέταρτου ορόφου. Κόσμος γύρω μαζεμένος να κοιτάει τον πεσμένο κι εγώ, παράμερα μονάχος, να ξέρω το γιατί. Γεννήθηκα σ’ αυτή την πόλη κι έχω αναπνεύσει μπόλικο καυσαέριο και καμένα λάδια από εξατμίσεις και μοτέρ, υστερικά μοτέρ, που ουρλιάζουν μέσα σε τρυφερές νύχτες. […]
Γεννήθηκα σ’ αυτή την πόλη και νικήθηκα. Νικήθηκα από σαΐνια που είχαν κάνει στο πεζοδρόμιο περισσότερα χιλιόμετρα από μένα. Και ξέρεις τι καταλάβαινα κάθε φορά που έτρωγα άλλη μια γροθιά στο στομάχι; Θες να μάθεις τι καταλάβαινα; Έχουμε βουτήξει, φίλε, στα βαθιά νερά, έχουμε βουτήξει στα βαθιά νερά και μας μένει ένα πράγμα∙ μόνο ένα πράγμα μας μένει∙ να μάθουμε να κολυμπάμε. Πρώτα να μάθουμε να κολυμπάμε και μετά να κοιτάξουμε, αν υπάρχει τριγύρω μας στεριά. Είμαι ένα παιδί αυτής της πόλης, εδώ, αυτής της θάλασσας, αυτής της βρώμικη θάλασσας, όπως είσαι κι εσύ κι αυτός κι όλοι και πρέπει να μάθουμε να μη βουλιάζουμε, φίλε, να κολυμπάμε μέρα-νύχτα, μέρα-νύχτα χωρίς σταματημό, γιατί… η πόλη ποτέ δεν κοιμάται. […]

Για όσους δεν μπορούν να φλερτάρουν με τον ίδιο τους τον εαυτό.

Παροχυμένα μέσα στον χρόνο. Αλλά πάντα(!!!) επίκαιρα.

Στην τελική η μουσική εκτός των άλλων, δεν δημιουργεί και το συναίσθημα ότι και κάποιος ακόμη νιώθει όπως εσύ?